Lieve lezer,
Veel vrouwen herkennen het symbiosetrauma met hun moeder. Loyaliteit en aanpassen vanuit het bange kind. Boosheid en verzet vanuit het boze kind. ‘Ik weet niet hoe ik hiervan los kan komen’. ‘Ik kan mijn moeder niet vergeven’. Symbiosetrauma zet zich voort in symbiotische relaties met een partner, met kinderen, in vriendschappen…
Ze wordt daarnaast zichtbaar in de symbiose met de eigen pijn. Niet los kunnen komen van kindpijn en hierin vast blijven zitten – vanuit overleefpatronen – is een symbiose met het innerlijk kind. Je blijft volhardend in het onvervulde existentiële verlangen erkend te worden door je moeder of door een surrogaatmoeder.
Het helen van moederpijn gaat over vrij worden van de ongezonde dynamiek achter het symbiosetrauma. Moederpijn helen is een proces van rouwen, helen en je verbinden met je innerlijke vrijheid. Dan pas ont-moet je jezelf en ontstaat er ruimte om je moeder te ont-moeten. En je partner, je kind… de ander te zien.
Liefs,
Annemieke
